نخستین رومان های منتشر شده بزرگان معاصر ایران
مقایسه خود با دیگری کار خوبی است؛ زندگی و تلاش های هر کس زمان خاصی ثمره می دهد. بعضی ها حتی بعد از مرگ مشهور می شوند و آثارشان به چشم می آید. اما بعضی ها هم از همان جوانی میوه تلاش هایشان را می خورند.تاریخ ادبیات معاصر ایران
نمونه اش نیما یوشیج، شاملو، مشفق کاظمی، جلال آل احمد و... این جا تاریخ سرودن یا نوشتن اولین و مهم ترین آثار بعضی از نویسندگان و شاعران دوران معاصر را جمع کرده ایم. چون مسلما مجال پرداختن به همه نویسندگان نبود. فقط به تاریخ چاپ کتاب چند نویسنده اشاره کردیم که هم دنیایشان متفاوت از دیگران است و هم سال های شهرت و به چاپ رسیدن اولین اثرشان.
دیدن این تاریخ ها مثل یک تلنگر است؛ تلنگر این که ما کجای مختصات دنیای آرزوهایمان هستیم؟ فقط این ها معیار اثبات شده ای نیست تا خودمان را به رنگش دربیاوریم و به هر زوری که شده در سنی مشابه مهم ترین اثر زندگی مان را بنویسیم اما از آن دسته خجالت زدگی های خوب است که خیلی چیزها را یادمان می آورد؛ مثلا این که به اندازه سیمین دانشور و جلال آل احمد خوانده ایم؟ یا مثل بزرگ علوی و شاملو و حسینقلی مستعان به زبان های دیگر هم مسلط هستیم؟ خلاصه، کجای کاریم و آیا در همین جوانی، چنته مان پر است؟
معرفی مجموعه های برگزیده و تاریخی بزرگان ادبیات معاصر فارسی
سیمین دانشور؛ 27 سالگی
متولد:1300
27 سالگی:انتشار اولین مجموعه داستان از یک زن ایرانی با نام «آتش خاموش»
48 سالگی:انتشار «سووشون»
ادبیات معاصر فارسی

سیمین دانشور از همان دوران مدرسه و بعد از آن، ورود به دانشگاه تهران و درس خواندن در رشته زبان و ادبیات فارسی کارنامه پر و پیمانی دارد. در فاصله این دو کتاب چند اثر دیگر نیز از او منتشر شده بود مثل «شهری چون بهشت».
محمدعلی جمالزاده؛ 26 سالگی
متولد:1274 (به روایتی 1270)
26 سالگی:انتشار «یکی بود یکی نبود»
ادبیات معاصر فارسی

ما جمالزاده را با داستان «کباب غاز» می شناسیم؛ مردی که داستان هایش پر است از کلمات و اصطلاحات عامیانه و هم به لحاظ داستانی و هم به لحاظ زبان اهمیت زیادی دارند. زندگینامه این مرد هم خواندنی است؛ از ادامه تحصیلش در بیروت گرفته تا تکمیل تحصیلاتش در رشته حقوق در فرانسه. گرچه «یکی بود، یکی نبود» او در 1300 منتشر شد ولی تا 1320 سکوت کرد و اثر دیگری از او منتشر نشد.
بزرگ علوی؛ 48 سالگی
متولد:1282

48 سالگی:انتشار «چشمهایش»
ادبیات معاصر فارسی

بزرگ علوی از درس خوانده های دارالفنون بود که در 1303 همراه پدرش به اروپا رفت و همان جا هم درس خواند. مجموعه داستان «چمدان» در 1313 منتشر شد و مشهورترین اثرش با نام «چشمهایش» در 1330.
بهرام صادقی؛ 26 سالگی
متولد:1351
26 سالگی:داستان بلند «ملکوت»
34 سالگی:مجموعه داستان «سنگر و قمقمه های خالی»
ادبیات معاصر فارسی

او که در جوانی دکترای طب خود را از دانشگاه تهران گرفت و علاقه زیادی هم به جمع آوری داستان هایش نداشت، وقتی بیست و شش ساله بود؛ یعنی در 1341 «ملکوت» را نوشت و وقتی که سی و چهار ساله بود؛ یعنی در 1349 مجموعه داستان «سنگر و قمقمه های خالی» از او منتشر شد، البته گویا بعضی از داستان های این محموعه، قبل از «ملکوت» نوشته شده بودند.
جلال آل احمد؛ 22 سالگی
متولد:1302

22 سالگی:انتشار اولین مجموعه داستان او با نام «دید و بازدید»

35 سالگی:انتشار «مدیر مدرسه»
ادبیات معاصر فارسی

مشهور است که جلال از 1322 وارد عرصه نویسندگی شد و گویا اولین داستانش با نام «زیارت» به سفارش هدایت در مجله سخن منتشر شد. چاپ کتاب های او با «دید و بازدید» (در 1324) شروع شد و با «از رنجی که می بریم» و «سه تار» و «زن زیادی» و «سرگذشت کندوها» ادامه پیدا کرد، تا این که «مدیر مدرسه» در 1337 منتشر شد. او احوال انتشار کتاب هایش را به خوبی در نامه هایش به سیمین دانشور توضیح داده است که سر هر کدام شان چه بلاهایی آمده است.
علی محمد افغانی؛ 36 سالگی
متولد:1304

36 سالگی:انتشار «شوهر آهوخانم»
ادبیات معاصر فارسی

علی محمد افغانی از آن دسته نویسندگانی بود که با اولین اثرش با نام «شوهر آهوخانم» شهرت زیادی پیدا کرد و هنوز هم که هنوز است، خیلی ها این رمان قطور را می خوانند.
یکی از ویژگی های آثار افغانی این است که توانسته وضعیت زن ایرانی را نشان دهد و شاید همین باعث شده اثر او را یکی از زیباترین و قوی ترین رمان ها بدانند، هر چند بالاخره نظرات متفاوت است. مثلا بعضی معتقدند که او گاهی نیز دچار طول و تفسیر زیادی در نوشته هایش شده و می توانست تا حدی آن ها را کمتر کند.
ماجرای جوان آبادانی که نمی دانست ترجمه فاکنر چقدر خطرناک است
پهلوان افسرده سیمای لامانچا
دنیای ترجمه نجف دریابندری شنیدنی ها و خواندنی های زیادی دارد. او خودش در کتاب «یک گفت و گو» که درواقع گفت و گویی است که ناصر حریری با او درباره نظراتش راجع به ترجمه و نویسندگان و شاعران مختلف دارد، بعضی از این خاطراتش را نقل می کند؛ مثلا تعریف می کند، وقتی خودش حدود 26 یا 27 سال داشته و مشغول ترجمه «تاریخ فلسفه غرب بوده، او و یکی از دوستانش به نام مصطفی بی آزار، روزها «دن کیشوت» را نوبتی می خواندند و سر شب ها توی راهروی زندان با هم قدم می زدند و وانمود می کردند که «پهلوان افسرده سیمای» لامانچا هستند و به بعضی از زندانی ها می گفتند «قاطرچیان فرومایه». این ها در واقع همان عباراتی بوده که قاضی در ترجمه اش به کار برده.
او درباره این ترجمه محمد قاضی از «دن کیشوت» و چیزهایی که از او یاد گرفته، می گوید:«با خواندن این ترجمه من نه تنها از زبان رسا و گویای قاضی لذت بردم بله فهمیدم که خیلی چیزها هست که من نمی دانم؛ فهمیدم که تکیه کردن به قریحه شخصی یا به اصطلاح استعداد ذاتی کافی نیست؛ باید خودم را بسازم، همان طور که می دیدم مترجم «دن کیشوت» خودش را ساخته است. این برای من لحظه هولناک و در عین حال فرخنده ای بود.»
جالب تر این که استاد نجف، قبل از آن حتی کتاب «وداع با اسلحه» را هم ترجمه کرده بود؛ غیر از آن، داستان هایی از فاکنر را هم ترجمه کرده بود. وقتی نجف دریابندری از خاطرات آن روزها می گوید، تعریف می کند که بعدها در آن ترجمه هایش اصلا دست نبرده بود. دلیلش هم جالب است:«این ترجمه ها را همان طور که هستند دوست دارم. این ها کار یک جوان هجده- نوزده ساله آبادانی است که زبان انگلیسی را پیش خودش یاد گرفته و هیچ نمی داند ترجمه فاکنر چه کار خطرناکی است و به همین هم دست به این کار می زند و به خیال خودش موفق می شود.» (به نقل از کتاب «یک گفت و گو»، نشر کارنامه، صفحات 31 و 32)
• حسینقلی مستعان در 1283 به دنیا آمد و مهم ترین ترجمه ای که از او باقی مانده و هنوز هم معتبر اس، «بینوایان» است. آغاز کار این ترجمه 1307 بود؛ یعنی وقتی او فقط 24 سال داشت.
• احمد محمود (متولد 1304) از انتشار اولین مجموعه داستانش تا وقتی که «همسایه ها» (سال 1353) و رمان «داستان یک شهر» (سال 1358) و «زمین سوخته» (سال 1361) از او منتشر شد، دنیای داستانی متفاوتی را طی کرد. بعضی ها معتقدند او در تمام این سال ها با نوشتن آثار مختلف توانست هم سبک خود را تثبیت کند و هم ابعاد نویی را به دنیای ادبیات وارد کند.
شاعران جوانی که حرف نو برای گفتن داشتند
بد نگوییم به مهتاب
دنیای شاعران از انتشار اولین شعرهایشان تا تاثیرگذاریشان کمی با نویسندگان تفاوت دارد. ما در این جا، به خاطر کمبود فضا، مجبور شدیم فقط سراغ سه نفر برویم، از نیما یوشیج شروع کردیم و بعد به دو شاعر دیگر، از دو دنیای متفاوت رسیدیم، البته اصلا نمی شود از سهراب سپهری غافل شد که در بیست و هفت سالگی «مرگ رنگش» منتشر شد. در آن نسل چه چیزی بوده که این قدر سریع استعدادشان به ثمر می رسیده؟

نیما یوشیج
متولد:1276
23 سالگی:سرودن «قصه رنگ پریده»
25 سالگی:انتشار شعر «افسانه»
 
ادبیات معاصر فارسی

یکی از شعرهایی که نیما را در ابتدای راه مشهور کرد، منظومه «قصه رنگ پریده» بود که در 1299آن را سرود؛ شعری در قالب کلاسیک ولی متفاوت از نگاه سنت گراها.
«من ندانم با که گویم شرح درد/ قصه رنگ پریده، خون سرد»
بعد در 1301، شعر «افسانه» را سرود و بخشی از آن در روزنامه «قرن بیستم» که برای میرزاده عشقی بود، منتشر شد. «افسانه» که شعر نو و پرسر و صدای نیما با 635 مصر بود، این طور شروع می شود:«در شب تیره دیوانه ای کاو...»
احمد شاملو
متولد:1304
32 سالگی:انتشار مجموعه شعر «هوای تازه»
 
ادبیات معاصر فارسی

مشهور است که یکی از توانایی های شاملو در راه اندازی مجله هایی بوده که زود تعطیل می شدند در 1327 هفته نامه سخن نو را در پنج شماره منتشر کرد. بعد از آن سردبیری مجلات مختلفی را برعهده گرفت و درگیر انتشار شعر و ترجمه هایش شد ولی یکی از مجموعه شعرهای مهمش با نام «هوای تازه» در 1336 منتشر شد. بماند که در 1326 هم نخستین اثرش با نام «آهنگ های فراموش شده» منتشر شد؛ یعنی در بیست و دو سالگی.
هوشنگ ابتهاج
متولد:1306

19 سالگی:انتشار مجموعه شعر «نخستین نغمه ها»
26 سالگی:انتشار «سیاه مشق»
 
ادبیات معاصر فارسی

نشر مجموعه شعرهای هوشنگ ابتهاج که امروز هم آثارش مخاطب زیادی دارد، پی در پی بوده. «نخستین نغمه ها» در مهر 1325 در رشته منتشر شد و پنج سال بعدش، مجموعه «سراب». در سال 1332 بود که هم «شبگیر» منتشر شد و هم «سباه مشق»، البته بعدها سیاه مشق های 2 و 3 هم منتشر شدند.